แปลบทกวี “จริยธรรมจากดอกกล้วยไม้” (โยว หลัน เจา 幽兰操)

บทกวี “จริยธรรมจากดอกกล้วยไม้” (โยว หลัน เจา 幽兰操)

ดัดแปลงจากบทกวีประเภทซื่อ (詩) ของ หาน ยวี่ (韩愈)

หาน ยวี่ (韩愈 , ค.ศ.768–824) กวีเอกและบัณฑิตลัทธิขงจื่อในสมัยราชวงศ์ถัง

兰之猗猗，扬扬其香。

หลัน จื อี อี หยัง หยัง ฉี เซียง

众香拱之，幽幽其芳。

จ้ง เซียง ก่ง จือ โยว โยว ฉี ฟัง

不采而佩，于兰何伤?

ปู้ จ่าย เอ้อร์ เพ่ย์ ยี๋ว์ หลัน เห่อ ซัง ?

以日以年，我行四方。

อี้ ยรู่ เหนียน หว่อ สิง ซื่อ ฟัง

文王梦熊，渭水泱泱。

เหวิน หวัง เมิ่ง โฉง เว่ย สุย ยัง ยัง

采而佩之，奕奕清芳。

จ๋าย เอ้อร์ เพ่ย์ จี อี้ อี้ ชิง ฟัง

雪霜茂茂，蕾蕾于冬，

เสวีย ซวง ม่าว ม่าว เล๋ เล๋ ยวี๋ ตง

君子之守，子孙之昌。

จวิน จื่อ จี โส่ว จื่อ ซุน จี ชาง

ดอกกล้วยไม้ที่ยืนเด่นเป็นสง่า ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง

กลิ่นของมันหอมอบอวล จนดอกไม้อื่นๆพากันคำนับนอบน้อม

หากไม่ถูกเด็ดดอกใบไปเสียแล้ว สิ่งใดเล่าจะทำให้ดอกกล้วยไม้โศกาอาดูรได้ ?

วันและปีผ่านพ้น ข้าได้ท่องเที่ยวไปในใต้หล้า

ดั่งกษัตริย์เหวินทรงเฝ้าฝันหา ไกลโพ้นลับตาไปยังแม่น้ำเว่ย [1]

แม้เมื่อมัน (ดอกกล้วยไม้) ถูกเด็ดไปแล้ว แต่ก็ยังคงสวยสดงดงามและส่งกลิ่นหอมสดชื่นอยู่

แม้ในยามเหมันต์ฤดู เมื่อครั้นหิมะเต็มทั่วผืนพสุธา กระนั้นดอกกล้วยไม้ก็ยังคงผลิดอกงดงามไว้ไม่รู้โรย เปรียบดั่งจริยธรรมของวิญญูชนนั่นแล ที่ย่อมยืนยง เป็นดั่งความผาสุกให้แก่บุตรหลานที่ตามมาภายหลัง.

แปลเก็บความโดย จงเล่อ 

ที่มา : บทเพลง 幽兰操 ประกอบภาพยนตร์เรื่อง “ขงจื่อ” (Confucius, 2010 film) ขับร้องโดย Faye Wong

*ขอความกรุณาหากจะนำออกไป ขอเครดิตด้วยครับ

__________________________________

เชิงอรรถ

[1] เรื่องราวของกษัตริย์เหวิน (文王) ผู้สถาปนาราชวงศ์โจว พระองค์ฝันว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากจอมปราชญ์ผู้ทรงอำนาจและทรงปัญญา ซึ่งก็คือ เจียงไท่กง (ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในชื่อ “เจียงจื่อหยา” หนึ่งในนักยุทธศาสตร์การรบที่เก่งที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์จีนยุคต้น) ซึ่งระอาการปกครองของราชวงศ์ซางอันเลวร้าย และเร้นกายพำนักอยู่ ณ ริมแม่น้ำเว่ยนั่นเอง ท้ายสุด กษัตริย์เหวินทรงพบเจียงไท่กง และได้เขาเป็นกุนซือในเวลาต่อมา ทำให้ทรงโค่นล้มราชวงศ์ซางลงได้ในที่สุด